Ξενιτιά

Εδώ στην ξενιτειά, κάθε βράδυ/ τα όνειρα με στέλνουν στην πατρίδα/ κι έπειτα, σκεπάζουν την εικόνα της/ κύματα σκούρα χωρίς επιστροφή// ........................................................................... Δεν ξέρω τα σημάδια των ονείρων,/ αλλά μαθαίνω τα σημάδια στην ψυχή/ που όλο βαθαίνουν σε μία ανοιχτή πληγή/ και μ΄ έκαναν να νιώθω γρανάζι μηχανής/ που, ως λένε, πρέπει να' ναι καλοκουρδισμένη// ........................................................................ Βυθίζομαι σε επιβεβλημένη μοναξιά,/ δεν έχω φίλους ούτε στην ανάγκη,/ δεν έχω καν γνωστούς, παρέα μου η σιωπή// ........................................................................... Εδώ γνώρισα την υπομονή, το πείσμα,/ την κρυμμένη δύναμη στα σωθικά μου./ Γκρεμίζω της επιστροφής τα όνειρα/ και δέχομαι σταδιακά το όπου γης πατρίς// ........................................................................ Κάπου βαθιά/ σε κείνη την πληγή του νόστου/ κρύβεται η μυρωδιά του θυμαριού,/ η αύρα του Αιγαίου, το χρώμα των Κυκλάδων,/ τα πρώτα χτυποκάρδια του έρωτα/ ............................................................................ Είναι φορές πατρίδα που δεν έχεις όνομα,/ αλλά ξέρω ότι θα είσαι πάντα εκεί./ Με περιμένεις όπως οι πιστοί ερωτευμένοι/ που αρπάζονται από μια χίμαιρα για να μπορέσουν να υπάρξουν/ ή/ όπως το γκρίζο τ΄ ουρανού, που διαπερνώ/ για να αντικρίσω το γαλάζιο και τον ήλιο σου/ τις νύχτες που τα όνειρα με φέρνουνε κοντά σου// ........................................................................ Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021