Τα μωβ θηλυκά

 

Είμαστε περιορισμένες

σε κελύφη από δέρμα πορώδες

σκληρυμένο στη βροχή και τ' αλάτι.

 

Στο εσωτερικό τους

ρόζοι κρέμονται

και μας φωτίζουν

με το πηγμένο τους αίμα

στον ασκό μας που μοιάζει παλάτι

πάλλεται η ζωή

έχει απροσδιόριστο σχήμα

ζύμης που πλάθουμε με χέρια ζεστά

καθώς μάθαμε πως μόνο η αφή

δεν μας ξεγελά.

Έχουμε μια καρδιά μεγάλη

στήθη γαλακτερά και στόματα

σφραγισμένα

από το αιώνιο μειδίαμα.

 

Είμαστε τα μωβ θηλυκά.

Φορούμε την προβιά μας

μ' επιμέλεια τα πρωινά

και τις νύχτες γδυνόμαστε

κάτω από τον προβολέα

που με τη ζέση του μας εξάπτει

γινόμαστε θερμές πορτοκαλί

τα χείλη μας λεν την προσευχή

οι μήτρες μας φλογίζονται

κατ' επανάληψη

την ώρα που γεννάμε μ' έναν πόνο

όνειρα αποκαλυπτικά.

 

Είμαστε οι γυναίκες

που ζούμε

κλεισμένες ερμητικά

μέσα στο δικό τους ποίημα.

 

Σοφία Περδίκη

από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα, 2020