In vitro

Ήταν οι δυο τους

σαν σύμπλεγμα από πέτρα

μια ερωτική Pietà

έτσι ένιωθες

όταν τους αντίκριζες

καθηλωμένους από καιρό

σ' ένα μπαλκόνι καλοκαιρινό.

Πάντα εκείνη με τ' ανθισμένο φόρεμα

-τα γιασεμιά τής έγλειφαν τα γόνατα-

κι εκείνος γυμνός

από τη μέση και πάνω

-μάρμαρο ιδρωμένο παριανό -

είχε απλωμένο το χέρι στον ήλιο

επικαλούνταν τον Θεό

όταν έβλεπε κανένα σύννεφο

να γιγαντώνεται στο Αύριο.

Παράξενο το αίσθημα που είχες

όταν αντίκριζες εκείνους

τους δυο

ερωτευμένους

στον γυάλινό τους τύμβο.

Σου άφηνε μια εικόνα ένωσης in vitro

μια μυρωδιά από διάρκεια.

Όπως τα

καλλωπιστικά

αμάραντα φυτά.

 

Σοφία Περδίκη 

από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα, 2020