Κανείς δεν ακούει / Τις ηχηρές καμπάνες / Του χρόνου

Τὶς διεισδυτικὲς ὑλακὲς τοῦ θανάτου

Τοὺς ὑπόκωφους χτύπους τῆς καρδιᾶς

 

Ἕνα κομμάτι μουχλιασμένου σοβᾶ
Προειδοποιητικὸ σημάδι ὁριστικοῦ τέλους πέφτει

 

Δὲς ὁ θάνατος ἔχει τό σχῆμα τῆς καρδιᾶς

Δὲς τό «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...»

Στά ἄταφα λασπωμένα χρυσάνθεμα

Ἄνεμος ἠχεῑ

Σάν σπασμένο φαγκότο σέ ἕνα ξεχασμένο νούφαρο

Σέ ὃ,τι ἔχει μείνει δικό μας τότε

 

Δές τήν ψυχὴ μου σὲ ἔρημους καθρέφτες ἀναζητῶ

Πέτρα τὴν πέτρα χτίζω τὴ λέξη μοναξιὰ

Ὥς τὸ γυμνὸ παράθυρο

 

Κανεὶς

 

Ψάξε ψάξε καλά

Στήν αὐριανή θλίψη σου

Διαπιστευμένο θά μέ βρεῖς πάλι

 

 Γιάννης Γ. Μασμανίδης

από τη συλλογή Εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημία, 2020