Μόνος στὸ τίποτα
Τὴν περισσευούμενη μοναξιὰ
Τοῦ κόσμου τούτου ἐκτίω ποινὴ
Φαντάσματα τρέφονται
Ἀπ’ τὶς ἐρημιὲς μου
Κι ὁ θάνατος τάχα ποὺ ἀργεῖ νὰ ἔρθει
Εἶναι ἀπὸ ὥρα ἐδῶ καρτερικὰ νὰ περιμένει
Δὲν εἶναι νὰ μένει μόνος κανείς
Οἱ ἄνθρωποι ἡ καρδιά τους εἶναι
Κι ἐγώ στήν ἐλεγειακή ἀτμόσφαιρα τῶν στίχων μου
Στήν κενότητα τῶν ἐρειπίων θλίψη σφίγγω
Μή χυθεῖ στά μάτια καί μέσα μου βαθιά
Μέ δάκρυα γελῶ
Φοβισμένο χελιδόνι πού προαισθάνεται τή θύελλα
Ἀλλά ἠθελημένα ἀδυνατεῖ
Οἱ πεταλοῦδες μου νεκρές ὃλες
Καί Ἡττημένος μπορῶ καλύτερα
Μέ δάκρυα καί στίχους γελῶ
Γιάννης Γ. Μασμανίδης
από τη συλλογή Εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημία, 2020
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου