Ὃσο νὰ χαμηλώσει πιότερο τὸ φῶς
Ὅσο φωνὴ νὰ γίνει δριμὺς βοριᾶς ἀμίλητος πεισματάρης λυγμὸς
Ἐντὸς μου
Κρυφὲς καταπαχτὲς οἱ μέρες μου δὲν εἶναι πλούσιες ποτὲ
Γεμάτες σοβάδες βογκοῦν μονολογοῦν
Μαυρίζουν τὸν οὐρανὸ
Φλογώνουν ὁλοένα τὴν πεῖνα τῆς ψυχῆς
Μὲ σιωπηλὰ δάκρυα τὸ παγωμένο ζεσταίνουν κορμὶ μου
Ἀστοχημένος ἀπὸ πάντα ἀποσκιάζω τὴ λύπη στὶς γωνιές τῆς ὕπαρξης
Γιὰ νὰ ζῶ
Τό νοῦ ἀφήνω στὶς ἀπαγορεύσεις τῆς βιωμένης ζωῆς μου
Σὲ μιὰ σειρὰ φίλυδρες λεῦκες
Σὲ πλέγμα ποθητοῦ μύθου ἀναμετρῶ τὰ βήματὰ μου
Γιὰ νὰ ζῶ
Ὅταν ἡ μοναξιὰ πνίγει γράφω
Ἐκχέω ροδόσταγμα στὶς ρωγμὲς μου
Μὲ τῶν κρύων ἡμερῶν μου πορεύομαι τὰ ἀπομεινάρια
Σὲ ἕνα ταξίδι δίχως ἐπιστροφὴ στὰ ἔγκατά μου
Ὅταν λυτρωτικὴ καταφυγὴ ἡ ποίηση μὲ διαστέλλει ἀποτινάζω τὴ λύπη
Τὴν ἐρημιὰ κατακτῶ
Μόνος δὲν εἶμαι ὃταν ἡ μοναξιὰ πνίγει
Γράφω
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου