Αναγνώριση κατά βούληση

 

Τι γύρευαν

οι παλιές συμμαθήτριες

σε τούτη τη σύναξη.

Ποιους εαυτούς, άραγε, έψαχναν

απ’ το παλιό σχολείο

σ’ εκείνες τις ψηλοτάβανες

αίθουσες διδασκαλίας

και στους διαδρόμους

του ανήλικου χρόνου;

 

Αναρωτηθήκαμε

αν οι μαυροπίνακες

θυμόντουσαν ακόμα

κάτι ατίθασα συνθήματα

και μισοσβησμένα ονόματα

ή κάποιες κουβέντες

−αντίλαλους πια−

που μαρτυρούσαν

το πέρασμά μας.

 

Τα εφηβικά πρόσωπα

έγιναν τώρα προσωπεία

κι η μνήμη αυστηρά επιλεκτική

αναγνωρίζει κατά βούληση.

 

Ποιος έκλεψε το σφρίγος

από τον ελαφίσιο εκείνο βηματισμό.

Αναζητήσαμε κι αυτόν

που σκόρπισε το άρωμα

των δεκαοχτώ μας χρόνων

μα δεν το ψάξαμε πολύ.

 

Σκόπιμα.

 

Την ώρα που φεύγαμε

κρεμάσαμε μία μία

τις μαθητικές στολές

κάτω από ένα ανθεκτικό σελοφάν θλίψης

μέσα σε μια ντουλάπα-φάντασμα

και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.

 

Μαίρη Θεοδοσίου - Νικολάου

από τη συλλογή Μπορεί και να ήθελε ν' αγγίξει τη θάλασσα, 2020