Μη λησμονείς την Άβυσσο, Ιωάννη,

Μας διεκδικεί. Πολιορκεί

τον ζωτικό μας χώρο. Εισβάλλει στους ιδιαίτερους κοιτώνες μας και

με ποτάμια λησμονιάς τη μυστική ζωή μας κατακλύζει. Μη λησμονείς

τον Περιπατητή –είδωλο ή σύμβολο του ανύποπτου εαυτού μας– που

ημίτυφλος ακροπατεί, κατά μήκος σκιών και μυστηρίων.

Και ποιος μπορεί, Ιωάννη, –ποιος μπορεί– τα υπόγεια της ψυχής

να ξεκλειδώσει και κλείνοντας τις στρόφιγγες να αναχαιτίσει τη ροή

των σκοταδιών και τον φρενήρη καλπασμό των λογχοφόρων;

Φρούδες ελπίδες· οι καιροί βαραίνουν. Στα κράσπεδα ξεσπούν οι

προφητείες. Λαβύρινθοι σωμάτων και ψυχών μάς έχουν αμετάκλητα

εγκλωβίσει.

Δεν προσδοκώ καμιά δικαίωση πια.

Με τη σημαία μεσίστια θα χαθούμε.

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020
με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου