Κι αχ ! μας παρέσυρε η καρδιά, Ιωάννη,

Περιφρονήσαμε του νου τις

παραινέσεις, κι ακολουθήσαμε την τεθλιμμένη οδό. Περήφανοι κι

αλώβητοι – αλλά μόνοι. Διδάσκαλοι κοσμοσωτήριου δόγματος, που

όμως κανέναν πια δεν ενδιαφέρει. Μεταφορείς πανάρχαιου θησαυρού,

οξειδωμένου απ’ την πολυκαιρία. Το ταπεινό σαρκίο μας περιφέ-

ροντας σ’ ερημικά παρθένα μονοπάτια. Μακριά απ’ τα στάδια και

τις αγορές και τα χρηματιστήρια των ονείρων. Σε δάση που έχουν

απολιθωθεί και πόλεις που έχουν χάσει τ’ όνομά τους.

Σαλοί ενός άφαντου Θεού.

Εξόριστοι μιας άγνωστης πατρίδας.

Ορέστης Αλεξάκης

από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020

με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου