Δεμένα σώματα

Χρόνια περάσανε πολλά κι εσύ λουφάζεις

σα μία σφαίρα στου μυαλού μου τη θαλάμη

κρύο ιδρώτα να μου φέρνεις στην παλάμη

όταν κρυφά θα σε κοιτώ που με κοιτάζεις.

Κι αυτό το τρέμουλο από τότε έχει μείνει

σαν κάποια υπόμνηση μιας αίσθησης που χαίνει

πληγή ανοιχτή μες στο μυαλό να με βαραίνει

που ό,τι κι αν κάνω μ' αναμνήσεις να μην κλείνει.

Κάποια απ' τα βράδια που πυκνώνει το σκοτάδι

κι ο ύπνος- θάνατος παντού παραμονεύει

με μάτια ορθάνοικτα μια μνήμη θα γυρεύει

φωτάκι ανέσπερο σαν άστρο για σημάδι.

Και μες στα σκότη του μυαλού τα πυκνωμένα

μάγια θα λύνω που έχουν σώματα δεμένα.

Νίκος Γεωργόπουλος

από τη συλλογή Δεμένα σώματα, 2019