τ' άτρεμο χέρι και τους ήλιους
βουερούς καρπούς στα κλώνια κρεμασμένους.
Ό, τι κι αν λένε οι θαυμαστές του είναι χατίρι
ψέμα είναι ακόμα και στους άλλους
που ο κήπος ζει με τους παλιούς του επαίνους.
Ήταν βεγγαλικά της βλάστησης τα χρόνια
κι είναι πολλοί που τυφλώθηκαν
κι έμειναν με τα δέτνρα αγκαλιασμένοι.
Ακούνε τις φωνες κι άς έφυγαν τ' αηδόνια
μιλούν για τοπικήν ειρήνη
κι είναι ευτυχείς με ομίχλη φασκιωμένοι.
Μα τώρα οι δρόμοι στένεψαν και μπερδευτήκαν
χλωρά ξερά κλαδιά ένα δίχτυ
κι έφραξαν έξω τις γαλάζιες μέρες.
Πάνω τα νέφη μ' άγρια μάτια κρεμαστήκαν -
ο κήπος θέλει κλαδευτήρι
πριν τον θερίσουν τις βροχής οι σφαίρες.
Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Νυχτερίδες, 2015
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου