σε τρικυμίες και μπουνάτσες
έρωτας κι έγνοια το τιμόνι.
Λύγιζαν ντροπαλές οι αυγές νησιωτοπούλες λαβωμένες
κι άλλες αυγές μες στα κατάρτια
καίγαν τις πλώρες και τα στήθια
που γίναν θόλοι τ' ουρανού ή ασπίδες.
Κι οι πολιτείες μ' έκραξαν να τους μοιράσω την ψυχή μου
με τις ουρές της καταιγίδας
και τους ψηλούς αετούς της Πίνδου.
Βρήκα την βόρεια θάλασσα να την παγώνει ένας Γενάρης
όμοια με μαρμαρένιο αλώνι
κι έψαξα για το Διγενή της
σκίζοντας τις αντάρες με το βλέμμα.
Κι ο λίβας μ' άρπαξε φλεγόμενη παντιέρα στη Μεσόγειο
πάνω από μπράτσα ολόρθους όλμους
μέσ' από μάτια σαν καψούλια.
Τότε βρήκα τον πόρο απλόν μέσα στις συμπληγάδες -
όταν τα πέλαγα περάσεις
βγαίνεις λουσμένος απ' τ' αστέρια.
Έρωτας κι έγνοια πάλι το τιμόνι!
Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Νυχτερίδες, 2015
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου