Το κάστρο

                                          Σπάω τις στιγμές και τις πλάθω. 
                                                    Σαν να 'ταν ζύμη μαλακή.
                                        Κι ύστερα γεννώ εσένα κι εμένα
                                                                      Από την αρχή. 
                                                                          Τώρα μαζί. 

Μνημείο του απόρθητου.
Οχυρωμένο και μοναχικό.
Ποια άνοιξη κοιτάς
καλό μου κάστρο;
Ποιους ουρανούς
νοτίζεις στη σκιά σου;
Ποια μυστικά περάσματα
κυλάνε ανάμεσά σου;
Πού τρέχεις τα φιλιά;
Πού έχεις κρύψει τα κλειδιά;
Ως πότε θα μιλάς με τις σιωπές;

Στο ψηλότερο σημείο ανεβαίνω.
Για να αναμετρηθώ
στην κατηφοριά 
ανέμους.
Μόνο που να,
ετούτα τα φτερά
στο πλάι 
με πονάνε. 
Ώ ρ ε ς  τώρα.
Είναι που δεν έχω άλλα όπλα στη ζωή. 
Είναι που και εσύ δεν αποκρίνεσαι.

Οχυρωμένο και μοναχικό. 

Έχεις και εσύ την ιστορία σου. 
Όπως όλα τα κάστρα. 
Έχεις κι εσύ ένα σκοπό.
Να αντιστέκεσαι.  

Γιώτα Αθανασίου
από τη συλλογή Μια σκάλα για το θαλασσί, 2015