Η μετακόμιση

Καλοκαίρι του 1988. Μια μετακόμιση ακόμη. Σε μια νέα γειτονιά. Στο καινούριο σπίτι. Ένα πράσινο παλιό φορτηγό με σκάρα. Και πάνω τους όλες μας οι αποσκευές, τα έπιπλα, οι κούτες. Λίγο πριν ξεμακρύνει με τα τελευταία πράγματα μαζί, δεν έμεινα να αποχαιρετήσω το σπίτι το παλιό, το σκοτεινό υγρό δωμάτιο με το μωσαϊκό, τις βαριές κουρτίνες που έκλειναν το φως. Με πείσμα έμεινα μόνη στο νέο σπίτι. Με είχε ενθουσιάσει το χρώμα του μαρμάρινου νεροχύτη, τα καινούρια πλακάκια στο μπαλκόνι που στραφτάλιζαν, η θέα από ψηλά. Με ένα θαλασσί πανί έπλενα ξανά και ξανά το μάρμαρο. Και χανόμουν στις αποχρώσεις του ήλιου καθώς το αγκάλιαζε. 

Γρήγορα το μετάνιωσα. Που δεν έζησα εκείνο τον αποχωρισμό, τα πράγματα που στοιβάχτηκαν για στερνή φορά στο πίσω μέρος του μικρού φορτηγού. Έμεινε μόνο η ανάμνηση μια φίλης παιδικής, της Ουρανίας, έτσι όπως μου τα διηγήθηκαν μετά και έτσι όπως την «έζησα» τελικά και εγώ μέσα από την μνήμη/ Τόσο που αδυνατώ να θυμηθώ τι έζησα και τι πράγματι έκτισα μέσα μου με τις λέξεις. 

Και νομίζω πως θυμάμαι και εγώ την Ουρανία, την φίλη την παιδική. Να τρέχει ξοπίσω μου και να με αποχαιρετά. Ανεβασμένη σε έναν σπασμένο μικρό ποδήλατο. Δίχως παπούτσια έτρεχε. Πίσω από τις ρόδες να πιαστεί. Να πει το τελευταίο αντίο. Με το ένα χέρι στο τιμόνι. Και με το άλλο πότε να χαιρετά  και πότε να σκουπίζει τα δάκρυα. Βουβό σκηνικό η γειτονιά με τους ανθρώπους της. Και η Ουρανία, με το γαλάζιο φόρεμα και τα μεγάλα κόκκινα μάγουλα, να τρέχει με όλη της τη δύναμη. Μέχρι που η εικόνα της χάθηκε λίγο πριν την τελευταία στροφή. Μέχρι που κόπιασαν μέσα μου τα χρώματα, ο ήλιος και ο ουρανός. 

Γιώτα Αθανασίου
από τη συλλογή Μια σκάλα για το θαλασσί, 2015