Μόλις βγήκα απ’ τη στοά
γελούσα και έκλαιγα ταυτόχρονα
είχα πιει αρκετά
όμως ακόμα φοβόμουν
πως θα πεθάνω περιφρονημένος
χωρίς να γνωρίσω ευχαρίστηση καμιά.
Οι άνθρωποι που διάλεξα για φίλους,
οι γυναίκες που κοιμήθηκα μαζί τους
θα μ’ έχουνε ξεχάσει από καιρό
και δεν θα μπορώ να σκεφτώ
τίποτα πιο αξιοθρήνητο απ’ τους στίχους μου.
Αμέσως το βλέμμα μου καρφώθηκε σ’ ένα παλαιοπωλείο
νεκροταφείο μεγαλοπρεπές
άυλων και υλικών
που εκπληρώσαν το σκοπό τους
και τώρα ένα αρρωστιάρικο φως
σκορπίζεται επάνω τους σαν κάθαρση.
Στη βιτρίνα ξεχωρίζει ένα γραμμόφωνο
πάνω του υπάρχει ακόμα ένας δίσκος των 45 στροφών.
Θα ‘θελα να το πάρω σπίτι μου μια μέρα
να μάθω ποια τσακισμένη θύμηση
του έχει αγκαλιάσει τη βελόνα
και μένει έτσι σιωπηλό.
Κάποτε με ρωτήσανε
γιατί γράφω θλιμμένα ποιήματα
χωρίς να ξέρουν
ότι αφύλακτος είχα πηδήξει
στη ματαιότητα του κόσμου τους…
Χρήστος Κάρτας
αδημοσίευτο
αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου