Επικίνδυνες λύσεις

Κάθε που τελειώνει ο Σεπτέμβρης 

αυτοεξορίζομαι σ' εκείνο το αβέβαιο όνειρο 

που τρύπωσα κρυφά σ' ένα απ' τα δειλινά σου.

Εσύ με καλωσορίζεις κι ύστερα ενώνουμε τα βήματά μας,

αναριγούμε σύγκορμοι,

η λησμονιά φυλλορροεί στο άκουσμα των στεναγμών μας

και τα πυρακτωμένα αγγίγματα γίνονται η πιο γλυκιά πατρίδα.

Πλαγιασμένοι στο ίδιο κρεβάτι ονειρευόμαστε ότι πετάμε πάνω απ' τη φωτισμένη πόλη    

- τόσο ειδεχθής μας φαίνεται η αλήθεια -   

και κάπου εκεί εσύ αφήνεις το χέρι μου, 

απομακρύνεσαι,

γίνεσαι ένα με τ' ανθισμένα αστέρια, 

ένα με το αβέβαιο όνειρό μου.

Γεννήθηκες για να 'σαι ανυπέρβλητη.

Σαν ένα άρωμα από στίχους που δεν έγραψα ποτέ...  

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο