Το σπίτι μου
είναι γη των δέντρων.
Ανοίγουν τη φωνή τους αν ακούς
βλέπεις
πέφτουν οι καρποί τα φύλλα
τα ονόματα
Σκαλίζω μ’ ένα καρφί
σε μια αίθουσα αναμονής
πόρτα που δεν ανοίγει.
Φτιάχνω ένα άγαλμα
στα σωθικά του
η φωτιά φουντώνει
με τα ονόματα που της δίνω.
Αποκοιμάμαι στα πέτρινα πόδια του.
Φιλούν τα χείλη τα μάτια μου
σκορπιοί
που γεννούν μέσα στα όνειρα.
Ταξιδευτής ταριχευμένος
Φαέθοντας
μου δείχνει το άρμα του ήλιου
που ήταν δικό του
για λίγο.
Tiς νύχτες κλαίω αλλά κανείς δεν μ’ ακούει μόνο
ο αντίλαλος που πληθαίνει στο στόμα του πηγαδιού
Φυτεύω το δάκρυ το αίμα
τη στάχτη
φυτρώνουν όμορφα δέντρα
στο σπίτι μου.
Ρωξάνη Νικολάου
από την αδημοσίευτη συλλογή
Το άγαλμά μου είναι οι άλλοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου