Πρωί και βράδυ
το σπίτι υπήρχε.
Με τις ρίζες χιλιόχρονου δέντρου
με τα κλαδιά και τα πουλιά του
στην καρδιά.
Μια μέρα πέταξαν
όλα μαζί γι αλλού.
Το ένα σήμερα
σκέπασε το άλλο.
Ο ύπνος στένευε ολοένα.
Άνοιγαν ρήγματα οι τοίχοι.
Χυνόταν μια ευωδιά
ακατοίκητης αποθήκης.
Κανείς δεν άκουγε.
Μόνον ο ύπνος.
Ρωξάνη Νικολάου
από την αδημοσίευτη συλλογή
Το άγαλμα μου είναι οι άλλοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου