Από τις παλαιές γυναίκες κλέβω
καθώς τον δρόμο τους τυλίγουν
και ξετυλίγουν όταν νυχτώνει.
Πίσω από τα κλειστά τους βλέφαρα
λαμπηδόνες λιγοστεύουν το σκοτάδι
πεθαμένοι περπατούν
αίμα φωνής γυρεύουν.
Ο θόρυβος της λαθραίας μου σκιάς
σπάει την αγκαλιά του βλέμματος
στα νερά του προβάλλεται
το χέρι που απλώνω.
*
Κάποτε
όταν η νύχτα γίνεται
στενό μικρόψυχο δωμάτιο
ζητώ απ' τις λέξεις τη φωνή μου.
Μα όσο μιλώ τόσο βουβαίνει η σιωπή.
Λεύκα γερμένη στον ώμο του φωτός
Σπηλιά της Χαϊδελβέργης
-με θυμάστε με είδατε ποτέ;
Ρωξάνη Νικολάου
από την αδημοσίευτη συλλογή
Το άγαλμα μου είναι οι άλλοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου