Εδώ που έφτασα Εδώ
Με φριχτούς πόνους παντού
Στα διαμελισμένα και πρόχειρα βαλμένα μέλη μου
Στα τοιχώματα του ραγισμένου κρανίου μου
Στις εξόδους του μυαλού μου
Στην πεταμένη στο βόρβορο
Μέχρι θανάτου λυπημένη ψυχή μου
Ζητώ
Να μου δοθεί η Χάρις
Τα εγκλήματα όλων των δολοφονημένων να επωμιστώ
Το θρησκευτικό φανατισμό των οργισμένων
Την απόφαση για ζωή των θανατοποινητών
Την απόφαση για θάνατο των αυτοκτονημένων
Των αγγέλων την πύρινη ρομφαία να μου δώσεις
τα φτερά
Το εκδικητικό σκήπτρο των δαιμόνων
Να είμαι εκεί
Όπου δεν φτάνει ποτέ του ήλιου το φως
Να εκδικηθώ όλων των φυλακών τ' ανήλιαγο σκοτάδι
Δαιμόνισσα με τους κακούς
Ταπεινή με τους ταπεινούς
Θάνατος στους θανάτους
Γονυπετής, πρίγκιπα
Με φριχτούς πόνους παντού
Στο σώμα στην ψυχή και στο μυαλό
Στο όνομα της ζωής
Έτοιμη για πάντα να εκτοξευτώ
Σου προσφέρω κατάμαυρο ρόδο τη ζωή μου
Και ζητώ
άτομο εγώ
Υπέρτατα εγωιστικό
Το υπέρτατο όραμα
Ζητώ να μου δοθεί
Της δύναμης του Αδυνάτου.
Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό, 1982
Με φριχτούς πόνους παντού
Στα διαμελισμένα και πρόχειρα βαλμένα μέλη μου
Στα τοιχώματα του ραγισμένου κρανίου μου
Στις εξόδους του μυαλού μου
Στην πεταμένη στο βόρβορο
Μέχρι θανάτου λυπημένη ψυχή μου
Ζητώ
Να μου δοθεί η Χάρις
Τα εγκλήματα όλων των δολοφονημένων να επωμιστώ
Το θρησκευτικό φανατισμό των οργισμένων
Την απόφαση για ζωή των θανατοποινητών
Την απόφαση για θάνατο των αυτοκτονημένων
Των αγγέλων την πύρινη ρομφαία να μου δώσεις
τα φτερά
Το εκδικητικό σκήπτρο των δαιμόνων
Να είμαι εκεί
Όπου δεν φτάνει ποτέ του ήλιου το φως
Να εκδικηθώ όλων των φυλακών τ' ανήλιαγο σκοτάδι
Δαιμόνισσα με τους κακούς
Ταπεινή με τους ταπεινούς
Θάνατος στους θανάτους
Γονυπετής, πρίγκιπα
Με φριχτούς πόνους παντού
Στο σώμα στην ψυχή και στο μυαλό
Στο όνομα της ζωής
Έτοιμη για πάντα να εκτοξευτώ
Σου προσφέρω κατάμαυρο ρόδο τη ζωή μου
Και ζητώ
άτομο εγώ
Υπέρτατα εγωιστικό
Το υπέρτατο όραμα
Ζητώ να μου δοθεί
Της δύναμης του Αδυνάτου.
Κατερίνα Γώγου
από τη συλλογή Το ξύλινο παλτό, 1982
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Συγκλονιστικό ποίημα, πραγματική γροθιά.
Nαι. Όπως η τραγική, η χαμένη ζωή της Κατερίνας Γώγου που πέθανε τόσο νωρίς.
Θυμάμαι τις αφίσες της τη δεκαετία του "70 σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της αριστεράς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και τη μεγάλη απήχηση που είχε τότε η δυνατή, ασυμβίβαστη φωνή της με τη σπαρακτική της ειλικρίνεια.
Πιστεύω ότι τα ποιήματά της είναι εξίσου επίκαιρα, εξίσου ζωντανά
και σήμερα. Μόνο που τώρα η πορνεία έχει γίνει σχεδόν καθολική και ποιος ευνουχισμένος, ποιος μαστουρωμένος από τα παραισθησιόγονα της κατανάλωσης να δώσει σημασία;
Ναι, το καθένα από τα ποιήματά της είναι μια σπαραχτική κραυγή.
Η εικόνα μιας ψυχής βασανισμένης που δείχνει τον πόνο της ωμά και απερίφραστα.
Την Κατερίνα Γώγου δεν την είχα γνωρίσει ποτέ, θα μπορούσε όμως να είναι αδερφή μου. Ήταν αδερφή μου.
Δημοσίευση σχολίου