Παγκόσμια μοναξιά

Κοιτάζοντας τις πόρτες τα παράθυρα/ τους τσιμεντένιους τοίχους/ τα φώτα των σπιτιών και των δρόμων/ τους άλλους περαστικούς/ τις γάτες και τους σκύλους/ κάθε όχημα στην άσφαλτο/ τα σήματα και τα φανάρια/ τους κάδους απορριμμάτων/ κι οτιδήποτε μπορεί να/ εμφανιστεί στους δρόμους/ συνειδητοποίησε πως το χώμα είναι/ ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει πάνω στη γη// ............................................................................. Όταν μεγάλωσε για τα καλά/ κατάλαβε ότι το να περπατάει κάθε μέρα/ σε μια πόλη με χιλιάδες κτίρια/ είναι το ίδιο ακριβώς/ με το ν’ αναζητάει εκείνο το κλαδί/ που θα αντέξει το βάρος του σώματός της// ......................................................................... Μαρία Κουλούρη// από τη συλλογή Αστικό ελάφι, 2021