Τα παιδιά
μες στις μασχάλες μου σφηνώνουνε,
κλαίνε με αναφιλητά,
φωνάζουν τη μαμά τους,
χάνουν τον χρόνο,
όπως τον χάνουν όσοι
είναι πραγματικά δυστυχισμένοι.
Μετά γελάνε.
Σκουπίζουν τις μύξες στα μανίκια μου,
κάποιες φορές
μου γλείφουν τα παπούτσια,
μα πιο συχνά
έρχονται κοντά μου
στο σχολείο,
για να τα κοιτάξει κάποιος,
σκύβοντας,
στα μάτια.
Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή
από τη συλλογή 500 mg ωκυτοκίνης, 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου