Τα μικρά παιδιά
κρατάνε συχνά ένα λευκό ύφασμα.
Το ένα θέλει τη μυρωδιά της μάνας,
το άλλο κοιτάει απαλή να 'ναι η υφή
σαν του Μορφέα το χάδι.
Όταν φοβούνται,
εξαφανίζονται πίσω του..
Στης μήτρας το φρούριο ψάχνουν να μπούνε.
«Άφησε το μαντιλάκι
στην τσαντούλα σου,
θα τα καταφέρεις χωρίς αυτό»
μονολογώ σπαράζοντας.
γιατί,
συγγνώμη,
μακάρι να' ΄ταν αλλιώς
πρέπει
να μεγαλώσεις.
Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή
από τη συλλογή 500 mg ωκυτοκίνης, 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου