Ευωδία

<

Η κόκκινη μύτη της είναι ένας κομψός υπαινιγμός μέσα στην χονδροειδή αναίδεια του κρύου. Είναι μία ευγένεια παλαιά, ποιητική που μόνον μες τις σελίδες του Παπαδιαμάντη ανεπαισθήτως πάλλει, γεμίζοντας τους διψασμένους οφθαλμούς έαρ γλυκύ και υγρασία σαν νάμα. Ένα πινέλο είναι που βάφει κόκκινες τις νιφάδες των τρομερών χιονιών μου και τον ουρανό μου τον ασύχαστο που απλώνεται αέναα γυρεύοντας πατρίδα. Είναι μια ηλιαχτίδα ήλιου ανατέλλοντος που ολοπόρφυρα βάφει τα βουνά όπου ο ασκητικός μου βίος κι η ανθηρή μου μοναξιά λαμβάνουν χώρα. Η κόκκινη μύτη της είναι μια επανάσταση. Λίγο να σηκωθεί ψηλά κι όλες τις κυβερνήσεις γκρεμίζει αυθωρεί. Μέσα στις εφημερίδες, όλες τις λέξεις σβήνει ∙ αφήνοντας μονάχα της τη λέξη πανικός να σιγοφέγγει ωσάν λαμπάκι της νυχτός- κι έτσι ο εγγενής μου πανικός μου για πάντα χάνεται. Από την κόκκινη μύτη αυτή, είμαι Θεέ μου πλέον τόσο σίγουρος, θα ξεκινήσουν κάποτε πυρωμένα τα τρένα της παιδικής μου φαντασίας -που τόσες φορές οι δάνειοι φόβοι τους είχαν ακυρώσει το ταξίδι- να διασχίσουν τοπία παγωμένα των "δεν πρέπει" και των "μη" . Η κόκκινη μύτη της είναι η νύμφη Καλλιστώ που ο κάποιος άγνωστος Δίας εντός μου μεταμόρφωσε σε Άρκτο να φέγγει τις νύχτες τον δρόμο μου για το κρυφό σχολειό, εκεί που θα μάθω κάποτε να γράφω την λέξη ΑΓΑΠΗ όπως πρέπει. Η κόκκινη μύτη της είναι ένας φάρος, οι μαρμαρυγές του υπογραμμίζουν συνεχώς την όμορφη, μεθυστική θάλασσα που είναι. Ε, ναι λοιπόν δεν θα το κρύψω: στην κόκκινη μύτη της οφείλεται που κάποιες ο κόσμος μου τόσο γλυκά μυρίζει. Λίγο να σηκωθεί ψηλά κι ανακαλύπτω έκθαμβος, μες στους βυθούς της νύχτας, ροδώνες που ανέκαθεν πότιζα νυχθημερόν μα, δεν τους είχα δει ποτέ μου. 

 

Στέργιος Ντέρτσας 

από τη συλλογή Μικρός αλχημιστής, 2019