Ψυχή και σώμα

Αλητήριο το σώμα, άστατο

τώρα εδώ, την άλλη χάνεται

ελίσσεται, μεγαλώνει

αδυνατεί ν’ αντεπεξέλθει

γονατίζει, διαλύεται

γίνεται ένα με το χώμα

«εις τα εξ ων συνετέθη»

δεν είναι να το εμπιστεύεσαι.

 

Ενώ η ψυχή

εξ αρχής είχε διαχωρίσει τη θέση της

από τη φθορά

ανερυθρίαστα μας χρησιμοποιεί

αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

άλλο επίπεδο να είσαι αιωνιότητα.

 

Παράξενο όμως

έτσι αιθέρια κι άπιαστη

μόνο μέσα από το χωμάτινο θνητό

να την αγγίζουμε

 

όταν, για παράδειγμα, αγκαλιαζόμαστε

επειδή αγαπάμε.

 

Μαίρη Θεοδοσίου-Νικολάου

από τη συλλογή Μπορεί και να ήθελε ν' αγγίξει τη θάλασσα, 2020