κάτι πρέπει να πρόλαβα να δω στην ένωσή μας
τυφλός τώρα περιφέρομαι
στη νύχτα που μου άφησες για κατοικίδιο
ψαχουλεύω τα ερείπια της πιο ωραίας μας εποχής
κάποτε
βρίσκω μια εκδοχή του σώματός σου
νωχελικά αφημένη σε κενό του καναπέ
όπου σου άρεσε να γαντζώνεσαι με νύχια αιλουροειδούς
εύκολη λεία πάντα ήμουνα
εσύ ανάτρεφες στοργικά τον βρυχηθμό σου
άλλοτε πάλι ανιχνεύω
ανάγλυφη απεικόνιση χειλιών
στο ξύλινο πάτωμα
εκεί που φλέγονταν καταστροφικά οι αντιστάσεις
τόσο σκοτάδι μονάχα περασμένα χρώματα φιλοξενεί
συμβιβάζομαι μ’ένα μπαστούνι οδηγό
καμωμένο από το τελευταίο τόξο που έφτιαξε το στόμα σου
ρίχνοντάς μου το θανατηφόρο βέλος
οι τυφλοί στα όνειρά τους
επιμηκύνουν τα δάχτυλα
σκάβουν την κολυμβήθρα Σιλωάμ
καταδύονται
στα σκοτάδια του ο βυθός
κρύβει τα χρώματά του
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
από τη συλλογή Rem, 2019
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου