Πέτρες χτίσανε την ξύλινη γλώσσα σου. Μάζευες συνεχώς μέσα στο στόμα, ανάμεσα στα δόντια, ό,τι δεν μπορούσες να μασήσεις. Τα άλλα τα απέβαλλες υπό μορφή τεχνητού χαμόγελου, ξεγελώντας μονάχα όσους επιθυμούσαν διακαώς την αποπλάνησή τους. Με τόση, όμως, επεξεργασία κι ανακύκλωση θυμού επετεύχθη η αλλοίωση της πρώτης ύλης. Κι έτσι οι λέξεις σου εγκιβωτίζονται τώρα σε Δούρειο Ίππο, που λαχταρά να καταλύσει τη σφαγή του χρόνου. Δέκα χρόνια χωρίς την ωραία Ελένη είναι πολλά. Κι ας μην σε λέγανε επίσημα Μενέλαο.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
από τη συλλογή Η αφηρημένη τέχνη του έψιλον, 2020
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου