Όνειρο

 

 

Με ταξιδεύει ακόμα το θαμπό μικρό μου όνειρο

που το πρωί μιλούσε ακόμα σπαρταρώντας

πάνω σε αόρατο αγκίστρι ενώ χάραζε

τον ουρανό απ' τη γη το φως και ξεχυνόταν.

 

Αχ, είναι πάντα τόσο ωραία στα λιβάδια μου

κυλούν τα χρώματα στα πόδια μου ποτάμι

και τα ονόματα φωνάζω με παράπονο

παλιών μου φίλων που γεράσανε και πάνε.

 

Αχ, είναι πάντα  ανοιχτά όλα στο φως

στα γνώριμα χωράφια τα καλάμια

τα δέντρα στη σειρά που σκαρφαλώναμε

κλαδιά γυρεύοντας για τόξα και για βέλη.

 

Πάντα διψώ, διψώ πολύ, κυλά ο ίδρωτας

στους χωραφόδρομους, στη σκόνη, στο λιοπύρι

και διασχίζω με τα πόδια μου γυμνά

τον Πηνειό κοντά στο φράγμα που αφρίζει.

 

(Με ταξιδεύει ακόμα το θαμπό μικρό μου όνειρο.)

 

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

από τη συλλογή Μνήμες της ρίζας, 2020