Πολύ μεγάλη καρδιά για να χωρέσει στη μικροψυχία του κόσμου. Στριμώχνεται, ασφυκτιά, πεθαίνει κάθε μέρα από στενότητα αγάπης. Καθισμένη σε ένα παγκάκι της πλατείας, την ώρα που τα φεγγάρια κυνηγούν τα σύννεφα κι οι μετανάστες εύχονται να μη γυρίσουν ποτέ σε δύσκολη έννοια πατρίδας. Ό,τι πεθαίνει από έλλειψη καιρού του ανασταίνεται σε σκέψη ακαθόριστη ώρες που δεν το περιμένεις, γι’ αυτό και σε τρομάζει η επιστροφή λειψάνων. Δίχως σάρκα όλα χωράνε στην αποστεωμένη εποχή. Ταυτίζονται, συνηγορούν. Και δίχως αίμα, τι εύκολα κι ανώδυνα που δεν αισθάνεσαι την ήττα.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
από τη συλλογή Η αφηρημένη τέχνη του έψιλον, 2020
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου