Είναι ένα ποτάμι απύθμενο σε άχρονο σπήλαιο
Λούζονται νύμφες κι αναβαπτίζονται εφήμερα
Ρωγμή που ανθίζουν ανε-μώνες
Στέρνα που βρέχουμε τα κουρασμένα πόδια στης νύχτας την πεζοπορία
Παράθυρο που ανοίγει στους ορίζοντες και ταξιδεύει στους γαλαξίες
Δαυλός που μας διαπερνά και διαχέεται
Σπίθα σπαθί φλεγόμενο και πυρπολεί
Πληρότητα και κενότητα, πτήση και πτώση...
Η άλλη φωνή... της αρχής... και η ερχόμενη
Και πώς ν' αφουγκραστείς...
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη
από τη συλλογή Όλα σιγούν εκκωφαντικά, ηχούν ακατάληπτα, 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου