ΝΗΡΟΝ ΥΔΩΡ

       Είναι καιρός η αφελής ηθική της πραγματοποίησης τελειότητας

    να κάνει τόπο στην απαιτητικότερη ηθική της ευθύνης.

                                               Χανς Γιώνας, Η αρχή της ευθύνης                        

Μια διψασμένη θάλασσα λουφάζει εντός μου
κάποιες φορές φουρτούνες φέρνει ενύπνιες
Φουσκώνει κύματα, φτάνει στην επιφάνεια
αγγίζει τη στεγνή μου μάσκα
μεταμορφώνεται ρυάκι
Βουτώ βρέχω το πρόσωπο τον αυχένα
νίβομαι καθρεφτίζομαι
αφουγκράζομαι κελάρυσμα αρχαίο
Απότομα ξυπνώ πετιέμαι έντρομη              
αφυδατωμένα θρίμματα
διαγράφονται υποδόρια όλων τα πρόσωπα
Ηχούν υπόκωφα μουρμουρητά ψαλμοί απόκοσμοι
νεύματα αλλοπρόσαλλα παραληρούν οι λέξεις
Σαύρες συρόμαστε σρρρρρρρ
πομπή ατέλειωτη μυρμήγκια σε κάθοδο μυρίων

Αλήθεια η λιτανεία χρεώνεται;
Μονο-πωλείται το νερό;
Χωρά η πηγή σε πλαστικό μπουκάλι;
Ποιοι καταπίνουν τη βροχή;
Και πώς στεγνώνουν σύννεφα;
Ο Άϊ Λιας λένε καταποντίστηκε
νέφη οι προφητείες του μυθεύματα
Οι Νηρηίδες όνειρο, άφαντος ο Νηρέας
Γυρίνοι γυροφέρνουν στέρνες στεγνές
απολιθώματα δεινοσαύρων διψάμε ΝΗΡΟΝ ΥΔΩΡ

Μια θυμωμένη φάλαινα πλέον με κατοικεί
θλίβεται ξεβράζει λύματα πετρέλαια βαρέα μέταλλα
ψάρια νεκρά βρεφών βαφτιστικά σκουφιά κουφάρια ανέστιων

Μετρά μ’ απόγνωση ραγισματιές παγόβουνων
βρυχάται χολή τα φυτοφάρμακα

 

Μια θυμωμένη φάλαινα πλέον με κατοικεί

 

Δέσποινα ΚαΊτατζή-Χουλιούμη

από τη συλλογή Όλα σιγούν εκκωφαντικά ηχούν ακατάληπτα, 2020