Ι. Του αγίου Γεωργίου
Από
το μάρμαρο προβάλει η μορφή του. Κρατά ποτήρι ολόγιομο κι εύχεται στην υγειά
μας. Λίγο πιο κάτω, στο σπιτάκι με τις εικόνες, ποζάρει με θέα τον κεντρικό
δρόμο. Φορά το καλό του κουστούμι όπως κάθε Κυριακή και σχόλη. Δεξιά του ο
άγιος Γεώργιος. Αριστερά του μια ανάμνηση: Καβαλάρης σε άσπρο άλογο, Παρανέστι
Δράμας, τέλη 1953. Αυτό το χέρι, που κρατά τα χαλινάρια, μου έδινε κάθε χρόνο
τέτοια μέρα – χρόνια πολλά πατέρα −. Αυτό το χέρι, που έβαφε την πόλη μου, και
με αντισκωριακό τα παιδικά μου χρόνια.
Όταν έφυγε, όλα τα δημοτικά και τα ρεμπέτικα τραγούδια μείνανε χωρίς λόγια.
ΙΙ. Του πατέρα
Οι γονείς μας
είναι οι πρώτοι
παιδικοί μας φίλοιπου λησμονάμε
Δ.Π.
Ο πατέρας μου, Θεός σχωρέσ’
τον,
χαμογελούσε εύκολα.Κρεμούσε τα χαμόγελα στη ντουλάπα
δίπλα στις γραβάτες.
Είχε ένα για κάθε περίσταση.
Όταν ήταν θλιμμένος
φορούσε το πιο γοητευτικό.
Μα όταν πήγαινα να τον φροντίσω θέριευε.
Τι τσιρότο, τι χάπι να βρεις
τότεγια έναν υπέρμετρο γίγαντα.
Σαράντα και βάλε χρόνια πλάι-πλάι...
τι κρίμα που δε γίναμε ποτέ φίλοι.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τα ποιήματα του Δημήτρη Παπαστεργίου συγκινητικά.''Όταν έφυγε, όλα τα δημοτικά και τα ρεμπέτικα τραγούδια μείνανε χωρίς λόγια.''.Συγχαρητήρια κύριε Νικηφόρου-πέρα απ'τα ποιήματά σας-για το ''λιβάδι'' σας.Αληθινό λιβάδι εξαιρετικών αισθημάτων.Καλή συνέχεια εύχομαι.
Σε ευχαριστώ θερμά, Γιώργο μου, για τον Δημήτρη, για το Λιβάδι, για όλα. Ένα μεράκι είναι αυτή η ανθολογία, που άρχισε κάτω από παράξενες συνθήκες και συνεχίζεται παρά τις δυσκολίες. Δεν αποκλείω κανέναν, δεν ευνοώ κανέναν. Απλώς επιλέγω τα ποιήματα που μου αρέσουν, ακόμη κι όταν είναι εντελώς διαφορετικά από τον δικό μου τρόπο γραφής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να φτάσουν στα χέρια μου οι πάρα πολλές και, έτσι κι αλλιώς, δυσεύρετες ποιητικές συλλογές που εκδίδονται κάθε χρόνο. Και βέβαια οι παλιότερες. Έτσι, δουλεύω όπως μπορώ με ό,τι έχω.
Δημοσίευση σχολίου