Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιό μου
σαν πέσει η νύχτα.
Ένα πουλί ολάξαφνο
με φτερουγίσματα που μαχαιρώνουν τον αέρα
εισορμά κ’ ύστερα πάλι ησυχία επικρατεί.
Ποτέ μου δεν ετόλμησα το φως ν’ ανοίξω
και πάντα λέω τι να ‘ναι το ολάξαφνο πουλί
τι πτέρωμα να έχει
πώς άραγε να συγκινεί η μορφή του …
Πάντως όταν ξυπνώ με της αυγής το σκούντημα
δεν είμαι παρά μόνος στο δωμάτιο
σωματικά στερεωμένος απ’ τον ύπνο
πιο γνώριμος του θανάτου από χτες
ενώ η ψυχή προσμένει
το καινούριο μήνυμα του ήλιου
όπως πάντα.
Όμως
τι να ‘ναι το πουλί που ξαφνικά
σαν ερχομός πνοής μέσα στο πνεύμα
σφάζει την ησυχία του δωματίου μου
και το αισθάνομαι κοντά μου;
Ποτέ νομίζω δεν θα μάθω
κ’ ίσως να είναι το πουλί αυτό,
όλο το μυστικό εδώ πέρα.
Νίκος Καρούζος
από τη συλλογή Ποιήματα, 1961
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Ωραίες οι γιορτές και οι ευχές αλλά κάποτε τελειώνουν. Εκείνο που δεν τελειώνει ποτέ είναι η ποίηση.
Αρχίζει σήμερα ένα αφιέρωμα στον σημαντικό ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Νίκο Καρούζο.
Χαρείτε την ιδιόμορφη γραφή του.
....η ψυχή προσμένει
το καινούριο μήνυμα του ήλιου..
...κ'ίσως να είναι το πουλί αυτό
όλο το μυστικό εδώ πέρα!
Πανέμορφος ο Καρούζος!Σ'ευχαριστώ!
Ο T.Dylan είχε πει'η ποίηση είναι η διήγηση της ζωής που παλεύει να βρει λίγο φως''Ετσι ακριβώς είναι!
και είναι δώρο για μας αυτό το χάρισμα ψυχής,να το εισπρ΄τουμε μέσα απο την γραφή των ποιητών!Μια γλυκειά καλημέρα!
Tόλη μου,
αυτή η πράξη σου,ως ποιητής να ανθολογείς ποιητές, επιβεβαιώνει το υπέροχο της ύπαρξής σου!
Τι να πω για τον Καρούζο...
Αγαπημένος μου!
Απλά υπέροχη, η ποίηση!
Καλημέρα και καλή βδομάδα!
Πολύ ωραία τα λένει ο Καρούζος και ο Dylan αλλά κι εσύ, φίλη μου.
Θα μου κάνεις όμως μια μικρή χάρη; Πες μου το μικρό σου όνομα γιατί είναι μεν θαυμάσιο το «ιλύς του χρόνου», ελάχιστα όμως προσφέρεται για προσφωνήσεις.
Τη δική μου εξίσου γλυκειά καλημέρα.
Ουρανία μου, με εγκωμιάζεις για το αυτονόητο. Γιατί να μην ανθολογήσω (και χειροκροτήσω) άλλους ποιητές όταν κρίνω ότι έχουν γράψει κάτι ωραίο; Μήπως θα δεχτεί πλήγμα η ματαιοδοξία μου ή θα υπάρξει συνωστισμός στις πύλες του ποιητικού παραδείσου; Νομίζω ότι τον αυτοθαυμασμό όλων μας μπορεί να τον μετριάσει η αίσθηση της ματαιότητας και μια στοιχειώδης εντιμότητα.
Ετοιμάσου λοιπόν για μια γερή δόση Καρούζου τις επόμενες μέρες. Είμαι ακόμη βυθισμένος στις 1.000 περίπου σελίδες των δύο τόμων με το σύνολο των ποιημάτων του.
Καλή σου μέρα, φιλαράκι.
θα περιμένω με αγωνία γιατί θα τολμήσω (η ευκολία της ανωνυμίας;) να μαρτυρήσω πως πρόλαβα να κατέβω στο μελαγχολικό υπόγειο και να αγγίξω για λίγο τον άνθρωπο (πρόϊδεασμένη με πολύ συγκίνηση)διάβασα με πολύ καλή πρόθεση την τελευταία δουλειά και...
"έμεινα με άδεια χέρια"...
ίσως το θράσος της νιότης;
ή οι τότε θύελλες της ψυχής
περιμένω (ελπίζοντας να είχα κάνει λάθος )
Ας μαρτυρήσω λοιπόν κι εγώ, ξωτικό, ότι ο Νίκος Καρούζος δ ε ν είναι από τους δικούς μου αγαπημένους ποιητές. Ποτέ δεν είχα αδυναμία στον υπερρεαλισμό και στους ποιητικούς γρίφους. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Διάβασα και διαβάζω το έργο του, βρίσκω ποιήματα που μου αρέσουν πολύ ή περισσότερο και τα δημοσιεύω. Ελπίζω να συμφωνήσεις με τις επιλογές μου και να δεχτείς στο τέλος ότι είχες κάνει λάθος.
Καλό απόγευμα.
Αφήνω την καλησπέρα μου πια,ειμαι η Πέλα.
Σ'ευχαριστώ γι αυτό που μαρτύρησες(Ξέρω πως είναι δύσκολο ) !!
με κάλυψε πλήρως !!!
Καλησπέρα, Πέλα, και καλή συνέχεια.
Αυτό οφείλεται στη βαθύτερη συγγένεια που έχουν οι ποιητές με τα ξωτικά. Καλή πανσέληνο!
Δημοσίευση σχολίου