Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
18 σχόλια:
ένα γλυκό ευχαριστώ .....
και λίγη συντροφιά στην διανυκτέρευση !
Κάπου είχα διαβάσει παλιά ότι ο πόνος λιγοστεύει όταν τον μοιράζεσαι, ενώ η χαρά μεγαλώνει.
Ας τα μοιραζόμαστε λοιπόν όλα με κείνους που αγαπούμε. Είναι βάλσαμο η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη.
Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ κι εγώ.
Τόλη καλημέρα,
λιτά και εύστοχα
το λόγια
του Γκιμοσούλη
Πολύ ωραία ιδέα η στήλη "το ποίημα που διανυκτερεύει".
Όσο για το συγκεκριμένο ποίημα το θεωρώ ρεαλιστικό.
Η ψυχοθεραπεία παραδέχεται και προτείνει να γράφουμε, έστω κι αν σκίσουμε μετά το γραπτό μας, απλά για να βγαίνει από μέσα μας ο πόνος και να τον ακουμπάμε κάπου έξω από μας.
Kαλημέρα στην όμορφη παρέα!
Τόλη μου,πετυχημένο το ποίημα που διανυκτερεύει!
Όσο για το μοίρασμα,τι πιο σπουδαίο απ΄αυτό...
Φιλιά
Αν το σφράγισμα όμως είναι γερό, δε θα ξαναπονέσει το δόντι.. τουλάχιστον αυτό..
Όμορφη φωτεινή μέρα εύχομαι!
Καλημέρα, Νίκο.
Ναι, εμείς οι γραφιάδες πράγματι πιστεύουμε ότι είμαστε «κάτι παραπάνω από τους άλλους» και ότι «έχουμε κότσια».
Επειδή είμαστε βυθισμένοι στα βιβλία από τα παιδικά μας χρόνια και υποφέρουμε από διάφορες επιδημίες της ψυχής, ταυτόχρονα θαυμάζουμε τους ανθρώπους της δράσης. Εκείνους που καθημερινά κοιτάζουν κατάματα τον θάνατο, όπως οι πυροτεχνουργοί και οι ακροβάτες αλλά και οι εργολάβοι κηδειών.
Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά αναγνωρίζουμε τη δειλία μας και τον αυτοβασανισμό μας. Με εξαίρεση το σθένος που έχουμε να εκθέτουμε τα τραύματά μας σε δημόσια θέα.
Σ' ευχαριστώ, Χρωματιστή μου. Κάποιος κριτικός έχει κάνει μια μελέτη με τίτλο «η ποίηση των χρωμάτων του Τόλη Νικηφόρου». Έχουμε λοιπόν μια συγγένεια και στο σημείο αυτό.
Ναι, η λογοτεχνία είναι ψυχοθεραπεία. Όπως και όλες οι άλλες τέχνες. Απόδειξη ότι ο γνήσιος ποιητής θα συνέχιζε να γράφει ακόμη κι αν το έκλειναν σ' ένα κελί και ποτέ δεν διάβαζε κανείς άλλος τα ποιήματά του.
Μια ψυχοθεραπεία ισόβια, μια μαθητεία για να ανέχεσαι τον πόνο σου. Γιατί οι πηγές του δεν στερεύουν ποτέ.
Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι μας χωράει όλους ο ουρανός σου. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν κι εσένα, Ουρανία μου, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι θα έμεναν άνεργοι. Ίσως και οι ποιητές. Και θα επικρατούσε η ποίηση της καθημερινής ζωής.
Εκτός από τις γατούλες σου, πολύ μ΄αρέσει κι αυτή η μωβ βαρκούλα σου, Μargo μου.
Με τριανταδύο δόντια (λέω τώρα), τι να σου κάνει ένα σφράγισμα; Άσε που όλο ξανανοίγουν τα παλιά.
Όμως ο ήλιος σε άκουσε και βγήκε λαμπερός μετά τη βροχή στη Θεσσαλονίκη. Την καλημέρα μου και την αγάπη μου.
μου αρέσει έτσι απλά :)
κι ας φοβαμαι τον οδοντίατρο . . .
καλο απογευμαα :)
Το «μου αρέσει έτσι απλά» είναι η πιο γνήσια ανταπόκριση σ' ένα ποίημα, ταξιδιάρικο ξωτικό. Οι εγκεφαλικές και συνήθως ατυχείς εξηγήσεις έρχονται αργότερα.
Και ποιος δεν φοβάται τον θάλαμο βασανιστηρίων του οδοντιάτρου; Εγώ όμως πιο πολύ φοβάμαι τα ξωτικά. Εκτός από το άλλο της παρέας κι από σένα που ίπτασαι πάνω από την πόλη των φαντασμάτων.
Καλό βράδυ.
Ποίηση για την ποίηση; μα πόσο ενδιαφέρον! Να θυμηθώ να μπει στη βιλιοθήκη μου.
Να θυμηθείς βεβαίως, librarian. Αντίστοιχη είναι και η δική μας ενότητα «Ποιητική τέχνη» κάτω δεξιά με 120 ποιήματα ήδη.
Άλλες θεματικές ανθολογίες του Καστανιώτη που πιθανότατα θα σε ενδιαφέρουν είναι «Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα», «Τα ωραιότερα ποιήματα για τη μητέρα», «Τα ωραιότερα ποιήματα για το παιδί». Όλες με επιμέλεια του Αντώνη Φωστιέρη και του Θανάση Νιάρχου ή του ίδιου του Καστανιώτη.
Καλό ξημέρωμα.
Δεν ξέρω αν η ποίηση ξορκίζει πάντα τον πόνο. Δεν ξέρω ακόμα αν ο ποιητής θέλει να ξορκίσει τον πόνο. Ο πόνος κρύβει μια γλυκια, βασανιστική ηδονή που είναι απαραίτητη στον ποιητή. Κάποιες φόρες όχι μόνο δε θέλει να τον ξορκίσει, αλλά θέλει να ' ναι αργός βασανιστικός να ' χει τη διάρκεια που έχει και η ποίησή του.
Πολύ διεισδυτική και εύστοχη η παρατήρησή σου, ΙΖΑ μου. Κάτι ανάλογο εννοούσα όταν μίλησα πιο πάνω για αυτοβασανισμό. Το «βασανιστική ηδονή» είναι ακριβέστερο. Μερικές φορές δεν μπορούμε να βρούμε άκρη με τα συναισθήματά μας.
Καλημέρα ποιητή .
Υπέροχη μουσική , ο πόνος πάντα με πολλές μορφές κι ο χειμωνιάτικος ήλιος να παίζει κρυφτό με τη μελαγχολία των ημερών κι αλλού να μη βγαίνει καθόλου .
"ένα γλυκό του κουταλιού " από σένα, "χαμόγελα του κουταλιού απ΄την ψυχής μου το βάζο" λέω εγώ κι όλοι της ποίησης οι βαπτισμένοι ξορκίζουνε τις διάφορες επιδημίες με αυτό τον ισόβιο σύντροφο πόνο
Αυτό κι αν θέλει κότσια .
Όλα με το καλό .
Σίγουρα ο πόνος δεν έχει μόνο μια μορφή, Υακίνθη μου, όπως και το θάρρος. Όπως βέβαια και η προσφορά. Και η κάθε αξιολόγηση είναι απλώς υποκειμενική.
Καλό απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου