Από τα βάθη του καθρέφτη
ποτέ δεν ξέρεις, δε μαντεύεις
τι μπορεί ν’ αναδυθεί
ο δύτης των ματιών σου τι θα βγάλει.
Ένα είδωλο κομματιασμένο
ένα μαχαίρι σκουριασμένο
έναν ήλιο μαύρο
ένα φεγγάρι λαύρο
ένα ρόδο μνήμης
ένα όνειρο που σπαρταράει στο αγκίστρι
το απραγματοποίητου
το φαρμακωμένο μήλο της Χιονάτης
ένα μήνυμα μες στο μπουκάλι
ένα πνιγμένο βασιλόπουλο στο άλογο καβάλα;
Λόγια ναυαγισμένα με τα φύκια
της λησμονιάς ανάμεσά τους
μια επίμονη γοργόνα που ρωτάει και ξαναρωτάει
αν ζει
της ζωής σου ο Μεγαλέξανδρος.
Από τ’ ανεξερεύνητα βάθη του καθρέφτη
που όλα τα καταπίνει, φώτα, χρώματα, μορφές
μια ξαφνική παλίρροια ποτέ δεν ξέρεις
στην αμμουδιά σου τι μπορεί κάποτε ν’ αποθέσει:
Πράγματα που δε γύρεψες ποτέ σου
που δε φαντάστηκες ποτέ σου
και να σε αιχμαλωτίσουν
αλίκτυπα ξύλα με σχήματα παράδοξα
από σχεδίες πόθων που βούλιαξαν αύτανδρες
να μπερδευτούν στα πόδια σου και να σε κάνουν
να χάσεις τον περήφανο βηματισμό σου
Αμέριμνος εκεί που στέκεσαι κι αγναντεύεις
του εαυτού σου το είδωλο, αινιγματικό κι αγαπημένο
ποτέ δεν ξέρεις
πότε
μεγάλο κύμα παλιρροϊκό θα υψωθεί τρομακτικό
ανεξήγητο
να σε καταποντίσει.
Λένα Παππά
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φηγός,
τεύχος 24 και 25, 2008
ποτέ δεν ξέρεις, δε μαντεύεις
τι μπορεί ν’ αναδυθεί
ο δύτης των ματιών σου τι θα βγάλει.
Ένα είδωλο κομματιασμένο
ένα μαχαίρι σκουριασμένο
έναν ήλιο μαύρο
ένα φεγγάρι λαύρο
ένα ρόδο μνήμης
ένα όνειρο που σπαρταράει στο αγκίστρι
το απραγματοποίητου
το φαρμακωμένο μήλο της Χιονάτης
ένα μήνυμα μες στο μπουκάλι
ένα πνιγμένο βασιλόπουλο στο άλογο καβάλα;
Λόγια ναυαγισμένα με τα φύκια
της λησμονιάς ανάμεσά τους
μια επίμονη γοργόνα που ρωτάει και ξαναρωτάει
αν ζει
της ζωής σου ο Μεγαλέξανδρος.
Από τ’ ανεξερεύνητα βάθη του καθρέφτη
που όλα τα καταπίνει, φώτα, χρώματα, μορφές
μια ξαφνική παλίρροια ποτέ δεν ξέρεις
στην αμμουδιά σου τι μπορεί κάποτε ν’ αποθέσει:
Πράγματα που δε γύρεψες ποτέ σου
που δε φαντάστηκες ποτέ σου
και να σε αιχμαλωτίσουν
αλίκτυπα ξύλα με σχήματα παράδοξα
από σχεδίες πόθων που βούλιαξαν αύτανδρες
να μπερδευτούν στα πόδια σου και να σε κάνουν
να χάσεις τον περήφανο βηματισμό σου
Αμέριμνος εκεί που στέκεσαι κι αγναντεύεις
του εαυτού σου το είδωλο, αινιγματικό κι αγαπημένο
ποτέ δεν ξέρεις
πότε
μεγάλο κύμα παλιρροϊκό θα υψωθεί τρομακτικό
ανεξήγητο
να σε καταποντίσει.
Λένα Παππά
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φηγός,
τεύχος 24 και 25, 2008
Αναρτήσεις
18 σχόλια:
Η καθημερινότητα με τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της δεν μας αφήνει περιθώριο για ενδοσκόπηση και αυτοανάλυση. Κι αυτό βολεύει την εσωτερική μας φιλαρέσκεια και τον ψυχικό ναρκισσισμό μας. Εξωραϊζουμε την πραγματικότητα μας, για να χωράμε πιο άνετα μέσα της.
Κι όταν κάποια στιγμή αντικρίσουμε τετ-α-τετ τον βαθύτερη διάσταση μας τότε η αυτογνωσία μοιάζει απίστευτη και σκληρή...
Μου θύμισες τώρα έναν στίχο του T.S. Eliot, Χρωματιστή. "Human kind cannot bear too much reality".
Και πώς να ανεχτούμε την πραγματικότητα αν δεν την εξωραϊσουμε; Πώς να αντέξουμε την αυτογνωσία; Αν ο άνθρωπος τολμούσε να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα, θα έπαυαν αυτομάτως να υπάρχουν οι θρησκείες. Και πολλά άλλα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τον καθένα να ζει το παραμύθι του με μια λελογισμένη και όχι θανάσιμη δόση αλήθειας.
καταπληκτικό!
καλημέρα Τόλη,
από τη βροχερή Αθήνα
Τόλη,εξαιρετικό!
Και το σχόλιό σου εξαιρετικότατο!
Χθές βράδυ, πάλι σε αναζητάγαμε...
Φιλιά πολλά με πολύ αγάπη!
Καλημέρα!
Χαίρομαι που σου άρεσε, Νίκο. Και τη δική μου καθυστερημένη καλημέρα από την επίσης βροχερή Θεσσαλονίκη.
Είχατε ωραία παρέα χτες βράδυ, Ουρανία μου. Σας σκεφτόμουν κι εγώ και είναι αλήθεια ότι ... ζούλεψα λιγάκι. Πήγα όμως σήμερα το πρωί στη γνωστή συνάντηση με τους παλιούς συμμαθητές και κάπως παρηγορήθηκα. Χωρίς, φευ, γυναικεία παρουσία.
Καλό απόγευμα, καλή μου.
Μου άρεσε πάρα πολύ ο επίλογος του ποιήματος Τόλη μου.Οι αδελφοί Κατσιμίχα μελοποίησαν με υπέροχο τρόπο το ποίημα της Λένας Παπά ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ.Είμαι σίγουρος ότι το άκουσες.
Ο Παναγούλης για αντέξει την απομόνωση της φυλακής τρυπούσε τις φλέβες για να γράφει ποιήματα με το αίμα του.
ΥΓ: Τελικά Τόλη όλα τα μαθαίνεις.
Ξέρεις όμως ότι στην χθεσινή τους παρέα ήταν και η ΙΖΑ;
Δικτυώθηκα κι εγώ για τα καλά βλέπεις.
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα σε όλους.
Γιάννη μου, δεν είμαι και πολύ ενημερωμένος για το νέα τραγούδια. Θα το ψάξω όμως μια και το λες.
Καληνύχτα.
Δηλαδή, προτείνεις να γίνουμε όλοι ήρωες; Καλή ιδέα, Ντίνο μου, αλλά λίγο δύσκολο.
ΥΓ Δεν ήταν μόνο η ΙΖΑ αλλά και ο Δημήτρης της.
Καληνύχτα.
Για μια φορά ακόμη εμπνευσμένη και πολύ ωραία η εικόνα σου, Τζούλια μου.
Μα είναι ήρωες οι δημιουργοί Τόλη, αφού καταφέρνουν και δεν τους παρασέρνει το τσουνάμι της σκληρής καθημερινότητας.
ΥΓ: Το ξέρω και αυτό.
Καλημέρα σε όλους.
Ώστε λοιπόν είμαι ένας ήρωας; Και συνομιλώ με έναν άλλο ήρωα; Αχ, τι καλά!
ΥΓ. Τώρα που δικτυώθηκες, κοίτα να ενημερώνεις κι εμένα γιατί σε βλέπω σύντομα πρώτο τραπέζι πίστα.
Kαλημέρα Τόλη.
Καταπληκτικό ποίημα.
Πόσες και πόσες σχεδίες πόθων βούλιαξαν στις ζωές όλων μας, για να μας αφήσουν ναυαγούς στον πιο σκληρό τόπο της αυτογνωσίας;
Καλή συνέχεια.
Καλημέρα, Έλενα. Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα.
Ναυαγοί, ναι. Αλλά με το πείσμα να κατασκευάζουμε (ανακαλύπτουμε) στο έρημο νησί μας μια νέα σχεδία πάντοτε για να ανοιχτούμε στον ωκεανό. Ποια άλλη συνέχεια μπορεί να υπάρξει;
Ναι, Τόλη. Αυτή είναι η συνέχεια, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.
Όλα συνεχίζονται..αργά ή γρήγορα.
Σύμφωνοι. Μένει μια μελαγχολία, μια θλίψη. Πώς αλλιώς θα γράφονταν τόσα ποιήματα, τόσα τραγούδια; Όλη η καλλιτεχνική δημιουργία περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων.
Δημοσίευση σχολίου