Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Γιάννης Βαρβέρης

Η άλλη μουσική που διανυκτερεύει από χθες και συνοδεύει τα ποιήματα του Θέμη Λιβεριάδη είναι από το «πιάνο βυθού» του εκλεκτού ποιητή, θεατρικού κριτικού, μεταφραστή και φίλου Γιάννη Βαρβέρη. Σας συνιστώ να ακούσετε και τις άλλες νότες της σ' αυτό το ιστολόγιο.
στις

10 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Καλημέρα, Τόλη.
Ο Γιάννης Βαρβέρης έχει μια πολύ ιδιαίτερη και συχνά ενδιαφέρουσα οπτική. Η πρώτη μου επαφή με τα ποιήματά του ήταν στα φοιτητικά μου χρόνια. Το πρώτο του ποίημα που είχε πέσει στα χέρια μου ήταν ένα επιγραφόμενο "Αυγά μάτια", στο περιοδικό "Λέξη" ή στην Οδό Πανός (δεν θυμάμαι ακριβώς). Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει και πάντα ξεφυλλίζω τις συλλογές του στα βιβλιοπωλεία. Πολύ ωραίο το "Πιάνο βυθού".

6 Ιανουαρίου 2009 στις 10:46 π.μ.
Poet είπε...

Καλημέρα, Maria Jose.

Πώς μπορώ να μη συμφωνήσω; Ανταλλάσσουμε βιβλία εδώ και πολλά χρόνια και πάντα κατορθώνει να με αιφνιδιάζει. Αιρετική οπτική, λιτότητα, αυτοσαρκασμός, ένας βαθύς πόνος που δεν κραυγάζει. O Γιάννης Βαρβέρης είναι σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της γενιάς του "70.

6 Ιανουαρίου 2009 στις 11:32 π.μ.
Αγγελικούλα είπε...

...αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

Με αγγίζει ιδιαίτερα. Θυμάμαι κάποτε τη μητέρα μου να μου λέει ότι έπαψε να φοβάται, γιατί το χειρότερο που μπορούσε να γίνει, είχε πια συμβεί.

6 Ιανουαρίου 2009 στις 11:43 π.μ.
Poet είπε...

Eδώ βέβαια, Λίνα, υπάρχει μια τραγική ειρωνεία. Ο πνιγμένος τον πνιγμό δεν φοβάται.

6 Ιανουαρίου 2009 στις 12:00 μ.μ.
Αγγελικούλα είπε...

Μα, ακριβώς σ' αυτή την τραγική ειρωνία αναφέρομαι κι εγώ, Τόλη, γιατί το σχόλιο την μητέρας μου αφορούσε στον θάνατο του αδελφού μου.

6 Ιανουαρίου 2009 στις 12:10 μ.μ.
Poet είπε...

Έχεις δίκιο, Λίνα. Εγώ το παρερμήνευσα.

6 Ιανουαρίου 2009 στις 3:30 μ.μ.
ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Στοχαστικός ,με μια ποίηση που κατοικεί στη ρωγμή και παίζει με τη μόνη βεβαιότητα , εκείνη του θανάτου .
Σε εξοικιώνει μ΄αυτόν μέσα από ένα οδυνηρό περίπατο αυτογνωσίας .
Ποίηση πολυσήμαντη, σαρκαστική, με πλούσιο γνωστικό υλικό και ακραίο ρεαλισμό που σε διδάσκει την ώρα που γεύεσαι την πίκρα κάθε αλήθειας που ξεδιπλώνει .
Πιάνο βυθού.Και βλέπει ο ποιητής αυτό που πολεμούσε να μη γίνει, να έχει συντελεστεί αμετάκλητα ..

6 Ιανουαρίου 2009 στις 11:48 μ.μ.
Poet είπε...

Έκανε την εμφάνισή της η μυστηριώδης φίλη μας με ένα κείμενο στο επίπεδο της κριτικής ενός καλού λογοτεχνικού περιοδικού. Όχι όμως κρυπτικό όπως η υπόστασή της, αλλά σαφές και εύληπτο.

Καλησπέρα, Υακίνθη, και σε ευχαριστούμε.

7 Ιανουαρίου 2009 στις 1:44 π.μ.
ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Καλησπέρα Poet.
Μόλις συνειδητοποιώ ότι δεν έδωσα το στίγμα μου σωστά στα προηγούμενα σχόλια .
Η Υακίνθη είναι εκεί στο λιβάδι με τις λέξεις ,τις μουσικές, τις εικόνες και της κάματε την τιμή να παρίσταται ταπεινό λουλούδι .
Θ΄ανάψουμε ψυχές για το δρόμο , λοιπόν και θα πω ως ΥΑΚΙΝΘΗ για να διατηρήσω την ομοιμορφία των σχολίων και ως Μαρία του Ακάθιστου λόγου για να μην υπάρχει μυστήριο , ευχαριστώ ξανα Poet.
O φίλος Κ Ριζάκης λέει "γέμισε άστρα κι αυτός ο καμβάς "
Θα πω χιλιάδες άστρα εδώ ,στο λιβάδι..

7 Ιανουαρίου 2009 στις 4:58 μ.μ.
Poet είπε...

Μαρία-Υακίνθη, αυτό μοιάζει με «λύση σύμβασης ακούσιας ανωνυμίας». Και χαίρομαι.

Μου αρέσουν τα ταπεινά λουλούδια αλλά και τα χιλιάδες άστρα. Είναι δική μας η τιμή που βρίσκεσαι εδώ και μας παρακολουθείς. Είναι ωραίο να σκέφτεται κανείς ότι έχει μια φίλη κάπου μακριά.

8 Ιανουαρίου 2009 στις 12:04 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)