Τα μικρά θαύματα

Σήμερα θα αφήσουμε τους διευθυντές και τους στρατοκράτες και άλλα τέτοια θλιβερά ανέκδοτα της εξουσίας και θα μιλήσουμε για την ομορφιά. Για τα μικρά καθημερινά θαύματα που είναι σκορπισμένα απλόχερα στον κόσμο.

Πριν από καιρό κι ενώ περίμενα έναν φίλο μου έξω από οικοδομή στη Βασιλίσσης Όλγας, είδα ένα τόσο δα γατάκι να κρύβεται πίσω από μια κολώνα. Του μίλησα, το κάλεσα να παίξουμε, εκείνο όμως παρέμεινε στη θέση του φοβισμένο. Ποιος ξέρει πόσες κλωτσιές είχε φάει !

Βαρέθηκα λοιπόν και πήγα παρακάτω να δω αν έρχεται ο φίλος μου. Ύστερα από λίγο, αισθάνθηκα κάτι να τρίβεται στο πανταλόνι μου. Έσκυψα και είδα το γατούδι. Κάθησα στα γόνατά μου και παίξαμε τελικά, εκεί στη γωνιά της λεωφόρου.

Ναι, το κάνω αυτό συχνά. Δεν ντρέπομαι τους γείτονες, δεν συναισθάνομαι την ηλικία μου, δεν σκέφτομαι ότι είμαι ένας σοβαρός καθώς πρέπει άνθρωπος. Αυτός είναι ο λόγος που μου χαμογελάνε τα παιδάκια, που μου κουνάνε την ουρά τους τα σκυλάκια, που το άρωμα της φλαμουριάς κάτω απ' το μπαλκόνι μου είναι τόσο μεθυστικό για μένα. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν νομίζω ότι θα μείνω ποτέ εντελώς μόνος μου στον κόσμο.

Με μια ανοιχτή καρδιά φονεύεται το άγριο θηρίο της μοναξιάς. Καλημέρα.