Βαρέθηκα τους παραπονεμένους ποιητές
Ονόματα λησμονημένα στο συρτάρι
Τις ημερομηνίες που χάθηκαν
Την αγωνία του ασυνεχούς ανά seconde
Χρόνε μονόδρομε
Εκείνο το δάχτυλο μες στον κόλπο μου
όλη νύχτα
Τι ποίηση έσταζε !
Ορθώνω το κεφάλι μου ψηλά
κοιτάζω τ' άστρα
Και τον λεβέντη που μπορεί να τη στοχεύει
την έμπνευση.
Με το δάχτυλο
στου αιδοίου μου τη σκανδάλη.
Ονόματα λησμονημένα στο συρτάρι
Τις ημερομηνίες που χάθηκαν
Την αγωνία του ασυνεχούς ανά seconde
Χρόνε μονόδρομε
Εκείνο το δάχτυλο μες στον κόλπο μου
όλη νύχτα
Τι ποίηση έσταζε !
Ορθώνω το κεφάλι μου ψηλά
κοιτάζω τ' άστρα
Και τον λεβέντη που μπορεί να τη στοχεύει
την έμπνευση.
Με το δάχτυλο
στου αιδοίου μου τη σκανδάλη.
Λιάνα Πέτσα
από τη συλλογή Έρως αεί ανοικίζων, 2004
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Κι εγώ βαρέθηκα τη, γυναικεία συνήθως, σεμνοτυφία. Η οποία συχνά δίνει τη θέση της στο κρεβάτι σε απίθανες παρακλήσεις και επικλήσεις, σε ένα λεκτικό και σωματικό παραλήρημα. Όπως αρμόζει.
Η τέχνη δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές συμβάσεις και τους καθωσπρεπισμούς. Αρκεί να είναι τέχνη.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η Λιάνα Πέτσα, με την ωριμότητά της και το υγιές της ποιητικό ένστικτο, το κατάλαβε αυτό νωρίς και δεν δίστασε να το εκφράσει με επιτυχία και δραστικότητα.
Δημοσίευση σχολίου