λοιπόν, μπορείτε να μαζέψετε τα ζάρια,
για μας τέλειωσε πια το παιχνίδι και χάσαμε,
όπως ήταν φυσικό, τα πάντα.
ήδη χαράζει και οι σειρήνες μας καλούν
για ένα τελευταίο καφέ στην παραλία.
πάνω απ' τους γλάρους και τα πλοία,
έξω απ' το γκρίζο φράγμα του κυματοθραύστη,
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν
μες στην ομίχλη
για μας τέλειωσε πια το παιχνίδι και χάσαμε,
όπως ήταν φυσικό, τα πάντα.
ήδη χαράζει και οι σειρήνες μας καλούν
για ένα τελευταίο καφέ στην παραλία.
πάνω απ' τους γλάρους και τα πλοία,
έξω απ' το γκρίζο φράγμα του κυματοθραύστη,
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν
μες στην ομίχλη
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Είναι πολλές οι φορές που οι περιστάσεις ή τα συναισθήματά ή και πράγματα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, μας βυθίζουν στη μαυρίλα. Και μετά, βγαίνει ο ήλιος και η ομίχλη σκορπίζει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μέχρι την επόμενη φορά.
Από το 1999 που έγραψα αυτό το ποίημα, έχω πάει για πολλούς καφέδες. Γεγονός που επιβεβαιώνει την αισιοδοξία σου.
Παραμένει όμως πάντα μέσα μου η απορία. Πώς μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος σ' αυτόν τον κόσμο; Και προσωπικά και γενικότερα.
Εδώ που τα λέμε, τίποτα δεν μπορείς να είσαι συνέχεια. Ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος.
Για μένα η αισιοδοξία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δύναμη της ζωής. Η ανάγκη για επιβίωση.
Λογικά δεν στέκεται με τίποτα. Μας πνίγει η βρώμα και η δυσωδία, το ξετσίπωτο ψέμα πίσω από τα λόγια, η προδοσία. Σε απίστευτο βαθμό.
Και το αύριο που δεν θα υπάρχει. Η ζωή όμως διεκδικεί τα δικαιώματά της και δεν καταλαβαίνει λέξη απ' όλα αυτά. Χαμογελάει και μπροστά στον βόθρο και το τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου