Αστράφτουν όλα τότε σαν τις ελληνικές ταινίες, τα
παντρολογήματα του καλού μου με το τίμιο κορίτσι,
κι εγώ περιμένω απέξω, πάντα φοβόμουνα τα αίματα
και τις μουσικές, ιδίως άμα παίζουνε πολύ δυνατά κι
όλοι ανοιγοκλείνουνε το στόμα τους χωρίς ν' ακούγονται.
Καταλαβαίνεις, τέτοιες ώρες είναι καλό να μη μιλάει
κανένας φωναχτά, γιατί μπορεί και να ξυπνήσεις και
να βρεθείς κατακαλόκαιρο στα σκαλοπάτια, με άσπρο
παντελόνι κάτω απ' τ' άγαλμα. Λέω απόψε να γίνω το
κορίτσι λάστιχο που γκρεμίζεται απ΄το βράχο, θα τους
πω άλλα των άλλων για να τους μπερδέψω, όμως εσύ
θα ξέρεις πως είναι γεια χαρά και γιατί το 'κανα, και
στο κάτω κάτω ο καθένας γυρεύει τη βολή του, στα
μαλακά ή στα βαθιά.
Τζένη Μαστοράκη
από τη συλλογή Το σόι, 1978
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Μιά Ποιηση δυνατή κι αμίλητη σα φωτογραφία
Γι αυτά τα ποιηματα ονειρα για αυτά τα ποιηματα αληθεια. Κι αυτός που βουλιάζει βουλιάζει... και γρήγορα απ το παραθυρο περνα, τα ρουχα μας φορά, τον βλέπουμε κι ταραχοι στις καθημερινές δουλειες μας...
Γι αυτά τα ποιηματα-ονειρα γι αυτά τα ποιηματα-αλήθεια Κι εκέινος που βουλιάζει, βουλιάζει... και γρηγορα απ΄το παραθυρο αναποδα ιπταμενος περνα, τα ρουχα μας φορά και τον κοιτάμε, ατάραχοι στις καθημερινές δουλειές μας.
Δημοσίευση σχολίου