Δε μου είναι πια εύκολο
μήτε θελητό
να γράφω στιχάκια.
Γύρω παραμονεύουνε οι σκοτωμένοι
με γάντζους και στριφτά μαχαίρια
κι ο τόπος αφρίζει ποτάσα.
Μου το 'λεγαν ότι στο τέλος
η Χαλιμά τα ξέρασε πετρέλαιο
τα παραμύθια.
Έτσι στους δύσκολους καιρούς
παίρνω ένα καλάθι μανιτάρια
και παρασταίνω
την πεντάμορφη του δάσους.
Στην αρχή μοιάζει λίγο
σα να βουτάς με το κεφάλι
απ' τον τοίχο.
Πιο έπειτα το συνηθίζεις και σ' αρέσει.
Τζένη Μαστοράκη
από τη συλλογή Το σόι, 1978
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Το όνειρο, παλι το ονειρο. Πάντα το όνειρο κι είναι εμείς, οι εφιαλτες μας, η ζωη μας, η ζωή των άλλων Φανταστείτε ενα κόσμο που ζουν μονο ονειρα. Τη Χιονάτη φανταστείτε να μιλάει. Ετσι ειναι τα ονειρα. Ανεξίτηλα και αυθαίρετα
Μιλώ ξανα για το υπεροχο ποίημά της
Δημοσίευση σχολίου