Κάθε φορά που έρχεται η καταιγίδα

Θα θυμάσαι εκείνο το απόγευμα
που το φώτιζε κίτρινο
σχεδόν χρυσαφί φως του ολέθρου
αναλαμπή από ξανθά μαλλιά.

Ακόμα τώρα, με κάθε καταιγίδα χαίρεσαι
την ορμή του ανέμου στο πρόσωπό σου
τις μεγάλες σταγόνες της βροχής που ραπίζουν
την προσήλωση της φυσιογνωμίας σου
σ' ένα ηλεκτρισμένο σημείο του ορίζοντα
προς το μέρος όπου γεννιέται αστροπελέκι.

Τι θέλεις πια και τα θυμάσαι;
Γιατί δεν ξέχασες 
εκείνο το κιτρινισμένο απόγευμα; 

Βροντάει πίσω απ' τα βουνά, αντάρα έρχεται
και ξάφνου ανάμεσα στις αστραπές διακρίνεται
πουλί χαμένο που φτεροκοπάει.


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Αντοχή των υλικών, 2009