Ελπίδα

Ξοδεύαμε τη ζωή μας ανόθευτοι, λέγαμε,/ από τον χώρο και τον χρόνο./ Τον Ιούνιο θερίζαμε ακούραστοι τα στάχια/ και το φθινόπωρο τα κίτρινα φύλλα των δέντρων μαζεύαμε/ από το νοτισμένο χώρα/ και πάντα γυρεύαμε να βρούμε κάτι νέο./ Τα βράδια αναζητούσαμε στον ουρανό το πιο λαμπρό αστέρι/ ως ένδειξη ελπίδας για κάτι που θα ερχόταν,/ που είναι κοντά, «θα δεις, θα 'ρθει», λέγαμε μεταξύ μας. Κι ακόμα περιμένουμε αισιόδοξοι για κάτι άλλο, μα όχι άδικα. Να,κάτι αχνοφέγγει.// .............................................................................. Αλεξία Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Λέξεις στην άμμο, 2019