Απ' την πολλή αγάπη μου

Μισή πέτρα, μισή γυναίκα./ Καρφώθηκα σε τούτη 'δω τη θάλασσα/ ν' αρμενίζω έκτοτε στις θάλασσες του νου./ Έχω το χάρισμα να βρίσκιω λέξεις./ Το μυαλό κολλάει πάνω τους./ Δεν τις καίω, δεν τις αναλωνω./ Τις κρατάω σφιχτά, νιώθω την ανάσα τους. Τις αφήνω να γλιστράνε στη σάρκα μου./ Να πέφτουνεε./ Να γίνονται θάλασσα οι λέξεις μου.// ............................................................................. Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη// από τη συλλογή Αρμενόπετρα, 2020