Έρωτας

Δεν θέλω να με πάρεις πάνω στην άμμο,/ όσο αλλάζω τις μορφές της Θέτιδας,/ μα εσύ, Πηλέας στιβαρός, να ατενίζεις το άπειρο,/ το ίδιο που ατένισες σαν έφυγα απ’ τη Φθία./ Δεν θέλω να με πάρεις μέσα στα σπαρτά/ μια Δήμητρα να καίγεται απ’ τ αγέρι του Ιασίωνα/ πριν πέσει επάνω του ο Ολύμπιος κεραυνός/ και γίνουν όλα ένα μαβί αστέρι του θανάτου./ Δεν θέλω να με πάρεις με την ασπίδα και το κράνος πλάι/ όσο το πετρωμένο τέρας ατενίζει βουβό,/ κι εγώ, που ήμουν σφάγιο εξιλέωσης,/ να γίνω βάλσαμο λιτό της φτερωτής σου αγκάλης./ Θέλω μονάχα νέκταρ τη φωνή του πόνου σου/ και αμβροσία το δάκρυ της γαλάζιας καρδιάς σου,/ όσο σε βλέπω ν’αναδύεσαι γυμνός απ’ τον Αχέροντα/ με λόγια που χαϊδεύουν σαν ατσάλι./ Νύχτωσε πάλι, μα δε μίσησα το σούρουπο,/ που τόλμησε να με χαϊδεύει όσο λείπεις…// ............................................................................ <b>Αριάδνη Πορφυρίου// από τη συλλογή Ριζώματα, 2020