ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Χτες βράδυ έπαιζα σκάκι με τον χρόνο/ στα βαθιά μονοπάτια του ονείρου/ όλα ήταν εκεί από καιρό/ στη σκακιέρα οι θέσεις των άστρων έτοιμες/ από τους στρατιώτες-μνήμες ως το βασιλιά-ήλιο.// ..................................................................... Ο Χρόνος μεταμορφώνονταν διαρκώς/ σαν άνεμος/ ή/ μια αθέατη οικειότητα της καρδιάς/ ¨είμαι ο κατοπτρισμός που γέννησε η ζωή/ τα γηρατειά οφθαλμαπάτη ο έρωτας πλοηγός/ για το ελλείπον φως του κόσμου/¨ ψιθύρισε/ ¨θα ήθελα να ξέρω για ποιον πεθαίνω/ δεν έλυσα κανένα αίνιγμα/¨ είπα/ ¨ούτε κι εγώ/ κανείς δεν προλαβαίνει την ανταρσία/ το αίνιγμα είναι/ αυτός που αγαπά/ ελπίζω να το κατάλαβες τώρα/¨ θρόισε/ φεύγοντας ο άνεμος/ κι έσπρωξε μπροστά μου/ στην άδεια πια σκακιέρα/ την αιωνιότητα.// ....................................................................... Βασίλης Φαϊτας από τη συλλογή Σκακι με την αιωνιότητα, 2021