καλούπια ψεύτικα ποτέ τους δεν με χώρεσαν
ούτε το σώμα μου γεμάτο φλέβες χώρεσε
στον χωροχρόνο που μου έλαχε και διακόρευα,
σε ύδατα παλλόμενα όλο έπλεα
κύματα που με φλογίζανε δροσίζοντας
το μέτωπο ενός κόσμου που έσβησε
ιστίο που τιθάσευε ανέμους
Είμαι ένα φως, μια θύελλα που άναψε
και που ξεχείλισε
ως άλλη ύλη άγνωρη και απροσπέλαστη
που ξεφωνίζει ως - μαύρο - στέμα
με δόντια που αστράφτουν κοφτερά
τη μία φως, έπειτα αίμα
στολίζοντας το σάπιο τίποτα
που μόνο ανανεώνεται
κομμάτια σάπια εγώ
εγώ και η ανανέωση
ανθίζω φως από τα έγκατα
έως την επιφάνεια του κόσμου
Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Σφαχτάρια στο λευκό, 2020
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου