ο τελευταίος σταθμός

 

πάντοτε με γοήτευαν τα τραίνα

 

ατσάλινοι γίγαντες φωτεινοί

να ξεπροβάλουν μέσα στην ομίχλη

με άγνωστη αφετηρία

και μυθικούς προορισμούς

 

από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια

όταν απ’ τον παλιό σταθμό

υψωνόταν ένας βραχνός λυγμός

ή κάλεσμα μακρόσυρτο για ξένες χώρες

ως τότε που διέσχιζα τα σύνορα

με άγνωστους συνταξιδιώτες

ή με το ρωσικό κόκκινο βέλος

δάση ατέλειωτα από σημύδες

 

μα πάνω απ’ όλα με γοήτευαν

οι μακρινοί επαρχιακοί σταθμοί

κάτι σαν καταφύγιο ξαφνικό

ή χάδι στην απόλυτη ερημιά

μικροί και ξεχασμένοι και ρομαντικοί

ένας απελπισμένος έρωτας

 

έτσι μοναχικός

θέλω να είναι ο τελευταίος σταθμός για μένα

χωρίς άλλες μετοικήσεις

άλλες αναχωρήσεις και αφίξεις

στην αιωνιότητα ενός παιδιού

που βλέπει έκθαμβο

τα φωτισμένα τραίνα να περνούν

και μένει εκεί με τ’ όνειρο 

στα μαγεμένα μάτια του

 

Τόλης Νικηφόρου

από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020