Μπορεί να είσαι αθέατος, Ιωάννη

,

όμως εγώ την παρουσία σου

νιώθω. Όταν ιδιαίτερα βυθίζομαι στα εντός μου κι όπως τα φύκια

στον βυθό, αφήνομαι να με λικνίζουν ρεύματα κι ανάλαφρες υποθα-

λάσσιες αύρες. Τότε προβάλλεις φωτεινός στο βάθος, παρηγορητικά

χαμογελώντας, διδάσκαλος ιαματικής σιωπής, εγγυητής αδιάρρηκτης

γαλήνης. Σε ονομάζω Ιωάννη, προς τιμήν του ακριδοφάγου εκείνου

της ερήμου, που τόσα χρόνια κρούει ακαταπαύστως τη σφραγισμένη

θύρα του Υπερπέραν.

Ο ποταμός έχει στερέψει πια. Μήτε νερό μήτε ουρανός τριγύρω…

Καλό ταξίδι μέσα μου, Ιωάννη.

Καλή συμπόρευση μαζί μου.

Στο απροσπέλαστο.

Ορέστης Αλεξάκης

από τη συλλογή Συνομιλίες με τον Ιωάννη, 2020 

με Πρόλογο-Επιμέλεια της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου