Εξορία

Το σώμα μου δεν θέλει να μιλάει πια
Θέλει να κλείσει το στόμα. 
Μάτωσε στα μάτια του κόσμου
θέλει να βγάλει τη γλώσσα του
να γλείψει τις πληγές του
να φιλήσει τις ρυτίδες του
να αγκαλιάσει τα κόκαλά του
να χαϊδέψει τη ζαρωμένη κοιλιά του
να κλείσει ευλαβικά στα δυο του χέρια
τα πρησμένα στήθη του
τις αρθρώσεις που πονάνε
τις ενώσεις που σπάσανε
αυτές που δεν ήταν ποτέ

Το σώμα μου δεν θέλει να μιλάει πια
Το έχει πιάσει το παράπονο
Ό,τι και να λέει
Κανείς δεν το ακούει:
ότι δεν είναι σώμα πια 
είναι καρδιά,
μια καρδιά από δέρμα. 


Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
από τη συλλογή Φιλιά στο κενό, 2020